ağlamak isterdin biliyorum, birkaç yıl önce olduğu gibi bütün gece ağlayıp sakinleşebilmeyi. ağlayabilecek kadar iyi olabilmeyi. oysa sen gece uyanıp yatağın en kuytu köşesine oturup sabaha dek duvarlarla konuşuyorsun hatta belki de artık konuşamayacak kadar kötüleştin.
sigarayı iki pakete çıkardın, gülüşlerin azaldı.
yağmurda cama koşmuyorsun seyretmek için. kitapların tek sığınağındı, artık uğramıyorsun. eline bile alamıyorsun, sana kırgınlar biliyorsun. sevdiğin şarkıların içi boşalmış gibi. dinlemiyorsun, dinlesen de sağırsın bütün sözlerine..
karikatür okumayı bıraktın en son okuduğunda gözlerin dolduğundan beri. herkesin ağladığı o filmde sen kahkaka atıyosun dokunsan ağlayacaksın oysa. herkese anlatmayı istediğin o derdini artık susarak yaşıyorsun. kendini koca evrende küçücük ve anlamsız hissediyorsun. her sabah zihninde kocaman bir neden sorusuyla uyanıyorsun. her şey azalıyor ama hiçbir şey bitmiyor. sen her gün bir senaryoyu oynar gibi rolünü oynayıp başını yastığa koyduğunda içinden küfrediyosun seni bu hayata mecbur eden bütün koşullara bütün imkansızlıklara. sonra annen giriyor odaya, merak etmiş seni. sen söylemeden biliyor, artık ninnilerle uyuttuğu bebeğini hiçbir teselli avutmuyor. çünkü o büyüdü. içinde kocaman bir boşlukla. kalabalığın içindeki kimsesizliğiyle büyüdü. büyümek zorundaydı. bu dünya kimsenin saçını okşamayacak kadar acımasızdı. ve sen depresyonda olduğunu bilemeyecek kadar depresyondaydın.