hayatımın her döneminde bir platoniğim oldu. ilki ilkokuldaydı, 3 sene sürdü. en yakın arkadaşım dediğim 2 insan çocuğa ondan hoşlandığımı söyledi ve çocuk benden uzaklaştı (halbuki şans yüzüme gülmüş ve ben onunla sıra arkadaşı olmuştum.) yediğim ilk kazık ve ilk reddedilişimdi.
ikincisi lisedeydi,yine 3 yıla yakın sürmüştü. bu sefer kendi ipimi kendim çektim ve şahsa ondan hoşlandığımı söyledim. ikinci reddedilişimdi (ama allah razı olsun çok kibar reddetmişti kızamadım bile.)
üçüncüsünü (ve şimdilik sonuncusu) üniversitede yaşadım. başta çok ilgimi çekmemişti ama sonradan arkadaş ortamlarında birlikte takılmaya başladık ve ben da ona ilgi duymaya. 7 ay kadar hoşlandım kendisinden, bunun son 2 ayı onu unutmaya çalışmakla geçti çünkü artık çok yakın arkadaşımdı ve ben herşeyi mahvetmek istemiyordum- ve bir gün vazgeçtim ondan. yeni gitar aldığı ara fazladan pena almış ve birini bana vermişti, ben de onu bileğime takmıştım. ondan vazgeçtiğim gün attım o penayı.
sonra o geldi. ilk sevgilim. hiç yoktan çıktı yoluma. yani tamam, aynı üniversite topluluğundaydık ama ben hiç o gözle bakmamıştım ona. o penayı attığım günün ertesinde bana mesaj attı. başta normal konuşuyorduk, sonra anladım işlerin farklı bir noktaya gideceğini. reddetmedim, hatta hoşuma gitti. ilk sefa sevildiğimi hissetmiştim, aklım hafsalam almıyordu bir insan beni nasıl sevebilirdi. özgüven eksikliğim yok çok şükür, kendimi de severim ama alışmadık götte don durmaz derler ya o hesap. neyse sonra ben de alıştım ona. ayıptır söylemesi ben çok güzel severim sözlük ahalisi. anne gibi severim, kardeş gibi, arkadaş gibi severim, aşık gibi severim. onu da sevdim. meşgul bir insandı, olsundu. bana her zaman yazamıyordu, hiç sorun değildi. (ama sezar'ın hakkı sezar'a başlarda öyle güzel sevdi ki ona şaşırmıştım zaten. sonradan değişti işler.) birbirimize çok zıttık, öyle ki nerdeyse hiçbir zevkimiz birbirine uymuyordu. ama bunların hiçbiri benim için sorun değildi. ben aşka ve aşkın gücüne inanırım. birini gerçekten seviyorsan bu tip küçük şeyler bertaraf edilebilir.
edilemiyormuş. bunu 5. ayın içindeyken anladı kendisi. doğumgünümden 4 gün önce birkaç gündür uyku bile uyuyamadığını söyledi ve devam edersek ikimize de zarar geleceğini savunan bir konuşmayla ilişkimizi bitirdi. şimdi ben aşka ve insanlara güven problemi yaşıyorum, herkes beni bırakıp gidecek, beni kimse sevmeyecekmiş gibi (aşk anlamında) geliyor. ya da beni seveni ben sevemeyecekmişim gibi.
yanisi benim için aşk diye bişey kalmadı sözlük. tüm hikayelerimi anlattım, bitti. uzun diye eksilemeyin ya da sövmeyin lütfen
2020 karantina editi: arkadaşlar her şey geçiyor, olmaz denilenler oluyor, acılar eskiyor, yaralar kabuk bağlıyor. bunu bugün market bahanesiyle manitamı görüp ne kadar özlediğimi hissederken, eski entrylerimden buna denk gelince anladım.