hayatımda ilk kez az önce yaşadım. yazarken ellerim titriyor çünkü son zamanlarda içimdeki sıkıntıların uyku düzenime doğrudan etki etmesi, günün aydığını görmeden uyuyamayışım, iki gündür de yaşadıklarımızı içimden atamayışım kendini bu şekilde mi biriktirecekti idrak edemedim.
boğuluyor gibi oluyorum. ben geceyi severdim, gece yaşayanlardandım hatta. ama karanlığa sıkıntı, felaket gözüyle baktığımdan beri sağlıklı devam ettiremiyorum hayatımı. gözümü bir boşluğa dikiyorum ve kırpmadan sabah olmasını, sabah olunca da uyuyakalmayı bekliyorum.
gün boyu haber izledim ve kitap okudum. ağlayıp durdum, ağır gelince kitaba odaklandım. gece de devam ettirip kesintisiz bir uyku çekmekti amacım, zira bedenimin yorgunluğu zihnimi geçmeye başlamıştı.
yatağa yattım, gözümü kapattım. bir rüya gördüm. gözümü açıyorum, uyandığımı ve hayata döndüğümü anlıyorum, kapatınca rüyaya devam ediyorum ve bunların hepsi saniyeler içinde oluyor.
en sonunda biri seslendi. annem. nera diyor. gözümü açıyorum, fısıltılar çoğalıyor, nera, nera, nera, kalksana, nera uyan, nera, nera... gittikçe şiddetini arttırıyor fısıltı ve üzerime yaklaşıyor. sesimi çıkartmak istiyorum konuşamıyorum, kalkmak istiyorum vücudumun tek bir zerresini bile oynatamıyorum. çıldırıyorum, parmağımın ucu bile oynamıyor, taş kesildim sanki. fark edilmeyi bekliyorum. derin derin nefes alıp verebiliyorum sadece ve gözlerimi açıp kapatıyorum. bilincim açık, eminim. çığlık atmayı deniyorum ama küçük iniltiler şeklinde çıkıyor ağzımdan, duyuramıyorum. en sonunda çözülüyor dilim, bağırıyorum. hareket edebiliyor muyum diye yatak içinde kıvranıyorum.
annem geliyor, tipik anne müdahalesi: "
la ilahe illallah, muhammeden resulullah!'
sonra bana sarılıyor ve uyuyor. bir süre elimi kolundan ayıramıyorum, yine başıma gelirse hiç olmadı tırnağımı geçiririm diye düşünüyorum.
şu an devamlı hareket halindeyim ve kendimi durdurmuyorum, yeniden hapsolmak istemiyorum.
en uzun gecelerimden biri.
sabahı edebilirsem ne ala.