genelde küçük çocuklar babamın protezinden korkuyor. biz de doğal karşılıyoruz hatta babam elinden geldiğince onlara belli etmemek, göstermemek için uğraşıyor ama protez sağ kolunun yarısını kaplayınca bazen bu çok zor oluyor. neyse bir gün kuzenim bize gelmiş oturuyoruz, bir de yeğenim var ismini benim koyduğum, bu da o zamanlar yeni yeni konuşmaya başlamış, susmuyor. babam buna masal uyduruyor/anlatıyor, o da kucağına oturmuş dinliyor. sonra bir ara babam tuvalete gitmek için kalktı, çok terlediği için, koku yapmasın daha fazla diye de protezini masaya koydu öyle çıktı salondan. yeğenim önce kola baktı, sonra babama, sonra bir daha kola. o sırada babam çıkmıştı, yeğenim gitti protezi aldı masadan, ''kolunu unuttuuun, bunu da götür kalmasın'' diye peşinden koşmuştu adamın. yıllardır anlatır anlatır güleriz. işin garip yanı o günden sonra baya baya sevdi bizim kerata protezi, ne zaman bize gelseler alıp milleti korkutuyor, kendi koluna takmaya çalışıyor.