dün gece yaptığım eylemdir, hatta en yakın arkadaşımla yan yana uzandık, birbirimize baka baka ağladım. öhöm öhöm, öyle değil. önce
babam ve oğlum'u izledik. kaldı ki arkadaşımın babasıyla problemleri var, bense varoluş dertleriyle uğraşıyorum. basta ben çaktırmıyorum ama bi' baktım arkadaşa, fark edip o da bana baktı. ''mna koyim senin, ne biçim film açmışsın. komedi filmi mi yoktu lan'' dedi. sonra film devam ettikçe böyle sürdü gitti. ardından ''bi' komedi izlemezsek uyuyamam'' dedi. bedava filmlerde komedi yoktu, o da
komiser şekspir filmini açtı. o da ayrı bir dram zaten, ayrı bir çaba. velhasıl, içmeden kafayı bulduk. ardından ölümü fark ettim, zamanı anlamaya çalıştım. boşuna yaşadığımızı, yaşamayı bilmediğimizi ve bu hayatın hakkını veremediğimizi. ardından bütün samimiyetimle içimdekileri döktüm yazıya. bugün ise dünden nasibimizi aldığımızdan bugün
harry potter seyrettik.
gözyaşlarımı akıtamadığım zamanlar vardı, öylesine ketum. merhamet ve ağlayabilmek bir hediye insana.