"doğuştan şanslı olup, nasıl da şanssızlığın dibinde yüzebiliyorum, anlayamıyorum. sahip olduğum şansları bir bir tepmek gibi bir yeteneğim var sanırım. her seferinde, "işte mutluyum, her şey çok güzel!" derken, kara bulutları üzerime çekmem, yıldırımlara tutulmam, fırtınalarda savrulmam sanırım bu yüzden. neden bunca şey yaşansa bile hala ders almıyorum, alamıyorum bilmiyorum. aynı hataları defalarca yapmaktan neden bıkmıyorum? sonunu bildiğin bir filmi izlemekten farksız. aynı heyecan, aynı duygu, aynı kırgınlık. içim acıyor artık, kendi kırıklarım yüzünden. doğrulsam, batıyor; yerimde kalsam daha da kırılıyor... bilmiyorum, bir gün yaram geçer mi içimden? bilmiyorum, bu yalnızlık bir gün sökülür mü köklerinden? bilmiyorum, başka bir el tutar mı ellerimden? yanıtsız kalmaya mahkum sorularıma boşa yanıt aramaktan yoruldum... bu yalnızlıktan da, koyu karanlıktan da yoruldum. hayatım boyunca yalnız koştum, kurdeleye ulaşamadan kapandı yolum. kayboldum..."
-r.