benim derdim sanırım tüm insanlar ve uğrunda savaştıkları şeylerle ilgili. zıvanadan çıkmış,yozlaşmış bozulmuş bir hayatın parçalarıyız. kırıyoruz döküyoruz bozuyoruz, yeri geliyor öldürüyoruz.ardından çoğalıyoruz. yalnızca kendimizi düşünüyor,başkalarının acılarına üzülmüş gibi yapıyoruz. sahteyiz,gösterişciyiz. yaptığımız iyilikler kendi içimizden öyle geliyor kalbim böyle istiyor diye değil ; görüşe düşünceye de saygı göstermiyoruz.. aynı zamanda bir de başımızda dolanan ırkçılık diye bir şey var, bunun da kesinlikle yanlış olduğunu düşünüyorum. biz türk'üz diye neden bir avrupalıyı amerikalıyı aşağılama, yadırgama,kötüleme gereği görürüz anlamıyorum. biz her şeyden önce insanız milletleri biz yarattık, şans eseri türk olduk, amerikalı,japonyalı da kuveytli de olabilirdik.. öte yandan olanı olduğu gibi kabul ediyor,sorgulama gereği dahi görmüyoruz. bir düzenin bir döngünün arasına sıkışıp kalmışız. doğuyoruz,büyüyoruz, okula gidiyor, sonra saçma meslek sınıflarının arasına girmek için yarışıyor,kötü kitaplar okuyor,kötü müzikler dinliyor, televizyonda saçma programlara kahkahalar atıyor, yiyeceğimiz yemeğin fotoğrafını sosyal medya denilen icatlarda paylaşıp, fransadan özel getirttiğimiz adına dahi söylemediğimiz koltuklarda kestirdikten sonra,sabahın 7'sinde işlerimize gidiyoruz. arada çoğalma ihtiyacı duyuyoruz,hem de büyük bir şevkle. bu düzeni şaşmış dünyaya bir kurban daha veriyoruz. yarattığımız kurbanlarla ilgilenmiyor,anlayış göstermiyor kızıyoruz. umrumuzda mı? değil tabii ki. bunları yapmayanları toplumdan dışlıyoruz ötekileştiriyoruz. işte bütün mesele bu.