"belli bir yaştan sonra kendimizi güvende ve yaptıklarımızın doğruluğundan emin gösteren bir maske takıyoruz. zamanla bu maske yüzümüze yapışıyor ve bir daha çıkmıyor.
çocukken ağlarsak ilgi, üzüntümüzü belli edersek teselli göreceğimizi öğreniyoruz. insanları gülümsememizle ikna edemediğimizde gözyaşlarımızın mutlaka işe yarayacağını biliyoruz.
büyüyünce ise -banyoda kimselere duyurmadan ağlayışlarımızı saymazsak- çocuklarımızın yanı haricinde ne ağlıyoruz ne de gülüyoruz. insanlar bizi savunmasız görüp bundan faydalanmak isteyebilir diye duygularımızı belli etmiyoruz.
uyku her derde deva."
(bkz: aldatmak)