çünkü üreyen çiftlerin hemen hemen hepsi mutsuz ailelerde büyüyor da ondan. maalesef mutsuz aile kurumu da aşırı normal ve "olması gereken" olarak algılanıyor bu tip insanların oluşturduğu "toplumda".
çocuğun çevresini tanımasına müsaade etmemek, ona karşı aşırı korumacı olmak, hata yaptığında çok ağır cezalar vermek, güvenip bir sorununu anlattığında sorununu küçümsemek, hayatta başka insanların her zaman ona oranla birçok adım önde olduğunu bir tokat gibi yüzüne vurmak, artık bir yetişkin olduğunda dahi hayatına müdahale etmek ve daha aklıma gelmeyen birçok yanlış tutum... o kadar genelgeçer algılanıyor ki mutsuz bir ailenin yanında çocukluğu heba olmuş insanların oluşturduğu toplumda.
bunun geri dönüşü olarak evlatta evliliği bir kurtuluş olarak görüyor ve ya ailesine karşı nefret geliştiriyor ya da bu travmalarından dolayı çocuğu ve eşine karşı temelinde merhamet ve acıma olan saçma sapan bir sevgi tipi geliştiriyor. bu zincirde kuşaktan kuşağa devam ediyor. nereden baksak çok üzücü bir durum.