Hem travma dolu kötü bir çocukluk hem de eğlenceli bir çocukluk geçirdim. İkisi bir arada nasıl oldu bilmiyorum ama oldu işte. Aslında belki de güzel hatırladığım anlar sadece kötünün iyisidir, ben güzel hatırlamak istiyorumdur.
Özgür bir çocukluk geçirmedim, yaşıtlarım sokakta oynarken camdan onları izlerdim. Kar yağınca 1-2 kere dışarı çıkma hakkımız olurdu. Yazları yazlığa gidersek bahçeye çıkabilirdik ama bahçenin dışına çıkmamız kesinlikle yasaktı. Ordaki çocukları da bahçe kapısından izlerdim. Güzel ve eğlenceli çocukluk dediğim anlar da bu kısıtlamalar dahilinde kendimizce eğlenmemizdi. Amcamlarla birlikteydik hep. Her türlü maddi imkanı önümüze sererlerdi ama o imkanları kullanmamız için çok kısıtlı alanlara izin verilirdi. Ne yazık ki amcam mutlu etmenin maddiyat olduğunu sanardı ve öyle davranırdı. Ona göre her şey sadece para, para, para…
Aslında kötü anılarım güzel anılarımdan çok daha fazla. Çok fazla kavga içinde büyüdüm, çok fazla şiddet içerikli kavga önümde yaşandı. Hatta çocukken çok fazla dayak da yedim. Dayağın her türlüsünü yedim de izledim de. Çok kullanıldım, küçümsendim, ayak işi yaptım. Bunlara rağmen hep eleştirildim. Kolay kolay takdir görmedim. Yaşadığımız zenginliğe rağmen henüz 10 yaşındayken iş hayatıyla tanıştım, kendi iş yerimizde defalarca çalışanlar önünde azarlandım, küçük düşürüldüm, zorla mesaiye bırakıldım. Bunları da hayatı kolay sanmamamız için yaptıklarını söylediler.
Bu tarz bir çok şey yaşadım, sonuç olarak büyüdüm. Çocuk değilim ama çocukluğumdaki o ezikliğimden kurtulamıyorum. Kendime güvenim yok, yaptığım hiçbir işi beğenmem, her şeyde suçu kendimde görürüm, sosyalleşme konusunda çok büyk sıkıntılar çekerim, konfor alanımdan dışarı çıkamam. Çocukken iyiliğim için yapıldığı söylenen şeylerin uzun vadede bana daha çok zararı olduğunu gördüm. Kötü bi çocukluk gerçekten insanın bütün hayatını etkiliyor me yazık ki…