kötü bir çocukluk geçirmek

insana yüktür. teoman’ın o müthiş şarkısı mutlu son’da belirttiği gibi. “çocukluğun anıları, sırtında ağır örtü.” https://music.youtube.com/watch?v=EcKJROxAIUE&si=v3Rj1t24xkNxWHWO (bkz: çocukluk travmaları)

Kotu gecen bir cocukluk varsa o cocukluk değildir. Bebeklikten yetiskinlige ziplamaktir 7 yasnda daha ayakkabisini baglamayi harfleri yeni ogrenen cocugun anne babasi arasndaki ikiskiyi duzeltmeyi onarmayi zaten biliyor olmasidir. Ayak seslerinden kimin geldigni, ses tonundan nefes alis veristen ortamdaki gerginligi, bayram gelmeden bayramda gelicek olan kavgayi bilmesidir. Bir cocuk, bir öğrenci olmadan once ebeveyn olmasidir kendi ayaklari uzerinde durmaya calismasidir. Cok "şey"dir aslnda.

Büyüdüğünüz zaman hayatınızda her şey yolunda olsa bile hep eksik kalırsınız. Çocuğunun başını okşayan bir baba ya da anne gördüğünüzde içinizde ince bir yer sızlar ama mutlu da olursunuz o çocuk adına. Parası olmadığı için şeker alamayan, bakkalın önünden geçerken yüzünde hüzünlü bir tebessüm olan çocuklar gibi bakarsınız. Dünyayı önünüze serseler yine de o eksiklik gitmez.

insanın ruhu üzerinde tepinen en büyük yarasıdır hayat ne kadar güzel giderse gitsin geriye dönüp bakmaya her zaman bi sebep buluyosun nedenleri sorgulamaktan belki deli bile oluyosun böyle çocukluk geçirmiş 'yetişkin biri' olarak sadece şunu söyleyebilirim elimizden alınan belli bir dönem değil koca bir hayat ve telafisi yok

Ben küçükken babamı kaybettim. Tanıyamadığım için yokluğunu da aramıyorum. Da.. insana biraz yük bindirir böyle durumlar. Bazı insanlar babasının veya annesinin yaptığı fiziksel psikolojik saldırılardan yakınır. O durumda kötüdür. Yani bu dünyada malesef aile seçemiyoruz. Bizden daha kötü durumda olanlarda vardır.doğrudur. Ama her insan nasıl neye alışırsa ona göre yorum yapar.

geçmişte yaşamaktır. sen ne kadar ilerlesen de aslında hep aynı yerdesindir. bu hiç bitmez. çünkü bazı izler hiç geçmez.

Hem travma dolu kötü bir çocukluk hem de eğlenceli bir çocukluk geçirdim. İkisi bir arada nasıl oldu bilmiyorum ama oldu işte. Aslında belki de güzel hatırladığım anlar sadece kötünün iyisidir, ben güzel hatırlamak istiyorumdur. Özgür bir çocukluk geçirmedim, yaşıtlarım sokakta oynarken camdan onları izlerdim. Kar yağınca 1-2 kere dışarı çıkma hakkımız olurdu. Yazları yazlığa gidersek bahçeye çıkabilirdik ama bahçenin dışına çıkmamız kesinlikle yasaktı. Ordaki çocukları da bahçe kapısından izlerdim. Güzel ve eğlenceli çocukluk dediğim anlar da bu kısıtlamalar dahilinde kendimizce eğlenmemizdi. Amcamlarla birlikteydik hep. Her türlü maddi imkanı önümüze sererlerdi ama o imkanları kullanmamız için çok kısıtlı alanlara izin verilirdi. Ne yazık ki amcam mutlu etmenin maddiyat olduğunu sanardı ve öyle davranırdı. Ona göre her şey sadece para, para, para… Aslında kötü anılarım güzel anılarımdan çok daha fazla. Çok fazla kavga içinde büyüdüm, çok fazla şiddet içerikli kavga önümde yaşandı. Hatta çocukken çok fazla dayak da yedim. Dayağın her türlüsünü yedim de izledim de. Çok kullanıldım, küçümsendim, ayak işi yaptım. Bunlara rağmen hep eleştirildim. Kolay kolay takdir görmedim. Yaşadığımız zenginliğe rağmen henüz 10 yaşındayken iş hayatıyla tanıştım, kendi iş yerimizde defalarca çalışanlar önünde azarlandım, küçük düşürüldüm, zorla mesaiye bırakıldım. Bunları da hayatı kolay sanmamamız için yaptıklarını söylediler. Bu tarz bir çok şey yaşadım, sonuç olarak büyüdüm. Çocuk değilim ama çocukluğumdaki o ezikliğimden kurtulamıyorum. Kendime güvenim yok, yaptığım hiçbir işi beğenmem, her şeyde suçu kendimde görürüm, sosyalleşme konusunda çok büyk sıkıntılar çekerim, konfor alanımdan dışarı çıkamam. Çocukken iyiliğim için yapıldığı söylenen şeylerin uzun vadede bana daha çok zararı olduğunu gördüm. Kötü bi çocukluk gerçekten insanın bütün hayatını etkiliyor me yazık ki…

çocukluğumda çok kötü olaylar da yaşadım çok güzel olaylar da yaşadım. bir çocuğun görmemesi gereken, onda hâlâ etkisi devam edebilecek olan şeylere şahit oldum, yeri geldi uzun süre aynı kötü duyguları yaşayıp çocuk yaşımda kimseye tek kelime söylemedim. her ne kadar şimdi çocukluğumda yaşadığım iyi olayları hatırla(ya)mayıp kötü olayları hatırlasam da şu an şükürler olsun diyorum ve "başkaları neler neler yaşıyor bizimkisi ne ki aman" diyip küçümsemiyorum yaşadıklarımı çünkü herkesin yaşadığı kendisi için özeldir. o zor günlerimin iyi geçmesinde en çok motivasyon kaynağım o yaşlarımda anneannem oldu çünkü güzel anneannem her zaman benim yanımdaydı ve bana olan sevgisini ve desteğini asla esirgemedi. şimdi yaşım ilerledi ve bir şekilde kendisine olan borcumu ödemeye çalışıyorum ama hiçbir zaman ödeyemeyeceğimi de çok iyi biliyorum, böyle borca can kurban.

cocuklugum serseri serbest stili seklinde gecti her boku yedim pisman mıyım? hayır sadece kafada 3 ayrı yerde kırık kaş yarık çene yarık ayakta çatlak bir de teyzem 40 ım cıkmamısken yere düsürmüs beni onun vermis oldugu beyin hasarı cart curt