depresyon

annemi kaybettikten sonra 3 yıl boyunca içinde bulunduğum durum. o kadar fazla düşünüyorsunuz ki ben 4-5 ay boyunca depresyonda oldugumu anlayamamıştım. yemek yemeyi bırakın su bile içmek istemiyordum. bütün gün odamda oturup boşluğa bakmak istiyordum. ablam zorla yemek yedirmeye çalıştığında da sinir krizleri geçiriyordum. 58 kilodan 46 kiloya düşmüştüm. gözlerim kıpkırmızı geziyordum evin içinde. vücudum aşırı halsiz oldugu için duş bile alamıyordum. bebek gibi ablam banyo yaptırıp yemek yediriyordu. 3 yıl boyunca sadece 5 kere dışarı çıkmıştım. onlarda zorla hastaneye gitmek içindi. tabii bu süreçte kafamda düşündüğüm şeyler daha da kötü bir hale getirmişti beni. bir gece ağlama krizine girip farkında olmadan intihara kalkışmamla bu sürece son verdim. kolay olmadı tabii. terapiler,ilaçlar ve bir sürü sey. o gece kendime geldiğimde ablam ve babamın bana bakışlarını gördüğümde kendime acımıştım. ölümü unutarak yasadığınızda hersey cok daha zor oluyor.