yıllarca yaptım bunu.
o bardağın yarısı her zaman doluydu ve boş kısmı sikinde değildi.
herkes iyiydi herkes doğaldı
kendim gibi yaklaştım herkese hiç artniyetli olmadım
menfaatçi olmadım
bi baktım herkes öyle harbiden
dünya çok güzeldi iyiydi tanıdığım bildiğim herkes
sonra o iyi sandığım herkesin gerçek yüzünü gördüm
şoka girdim hatta acı bile çektim
hiç unutmuyorum “neden sürekli kötüyü düşünmek zorundayım neden bu siktklerim gerçekten kötü” diye ağladığımı biliyorum psikoloğuma
(bkz: günaydın ablaaa)
ulan diyorum nasıl bu kadar kötü olunabilir
aklım almıyor
poztifliğimi kaybettim
her şeye pozitif bakamamaya başladım
kendimden kopup pesimistin teki oldum
toparladım ama
salaklıksa salaklık amk
yapamıyorum yoruyo beni
mutsuz ediyor
kusura bakılacaksa bakılsın
aşırı optimistlikten devam ben
o bardağım boş tarafını sikerim boş olmasaymış
bana ne amk