hayata pozitif bakmak

bazen başarıyorum, bazen başaramıyorum. marifettir bu.

(bkz: olaylara hüsn-ü zan ile yaklaşmak)

mutlu olmanız icin kisisel gelisimcilerin ön şart koştuğu özellik.pollyanna olun diyorlar yani hersey cicek bulut olsun diyorlar ama ya o kaçtığın korkularin bir gün kacamayacak kadar büyüyünce napacaksin?

götümüze kazık soktular, olsun kabızlık problemimiz çözüldü.

çok pozitif olmak doğru değil sonuçta kimse polyana olmak istemez nötr kalmak pozitif olmaktan daha mantıklı olabilir çoğu zaman.

ee hadi baktık noldu, var mı bişey yok, demek ki gerek de yokmuş. (bkz: gün doğarken ardından tepelerin umudunu seveyim pollyanna tiplilerin )

bakalım bakalım ne olacak

Kendimize sürekli hatırlatmamız gereken bir kural bence bu. Hoşumuza gitmeyen durumlarda nedenleri araştırmak yerine zaten tatsız olan bir durumun üstüne giderek daha da negatif düşüncelere boğulmaktansa mümkün olan en pozitif tavırı takınmalıyız dostlar. Okuduğum bir kitap bunu kavramamı, uygulamamı ve sonuç almamı sağladı yalan yok. İşleri kötüye yormak bizi daha da geriyor, derin nefes alıp olumsuzlukların bitmesini beklemek ve bunu yaparken olumlu düşünceler içerisinde olmak benim alnımdaki çizgileri hafifletti. Biraz da büyüdüm sanırım. Olayları kabullenip çözüme doğru ne kadar erken adım atarsak o kadar huzurlu doluyoruz. Benim de üzerine çalıştığım bir konu, yıllardır negatif düşünceler üzerine master yapmış biri olarak zor ama hayata karşı gerçekten faydalı bir tutum diyebilirim...

bakamıyorum

artıyı eksiyle çarparsan eksi olur o yüzden öyle bir şey yok

gerçekten pozitif biriyim ama çevremdekiler yüzünden kriz geçirip "bunları sikeceksin sikeceksin bunları!" atakları geçiriyorum hergün amına kodumun insanları ya keşke defolup gitsem de yüzünüzü unutsam

yıllarca yaptım bunu. o bardağın yarısı her zaman doluydu ve boş kısmı sikinde değildi. herkes iyiydi herkes doğaldı kendim gibi yaklaştım herkese hiç artniyetli olmadım menfaatçi olmadım bi baktım herkes öyle harbiden dünya çok güzeldi iyiydi tanıdığım bildiğim herkes sonra o iyi sandığım herkesin gerçek yüzünü gördüm şoka girdim hatta acı bile çektim hiç unutmuyorum “neden sürekli kötüyü düşünmek zorundayım neden bu siktklerim gerçekten kötü” diye ağladığımı biliyorum psikoloğuma (bkz: günaydın ablaaa) ulan diyorum nasıl bu kadar kötü olunabilir aklım almıyor poztifliğimi kaybettim her şeye pozitif bakamamaya başladım kendimden kopup pesimistin teki oldum toparladım ama salaklıksa salaklık amk yapamıyorum yoruyo beni mutsuz ediyor kusura bakılacaksa bakılsın aşırı optimistlikten devam ben o bardağım boş tarafını sikerim boş olmasaymış bana ne amk

Pozitif baktıkça hep olumsuzluklar olduğunu düşünüyorsunuz dimi zihinsel yanılgı algı problemi , oyuzden hep negatif olun en azından boşuna bir beklenti içinde olmayın. O zaman sürekli etrafınızdaki olumlu güzel şeyleri görmeye başlayacaksınız.. Yazar"dünyanın en negatif insanı"

Hayata pozitif bakıcaz diye hepimiz Polyanna olduk.

Hayatın zike zike negatif baktırmasını hesaba katmazsak neden olmasın tabi

Hayata pek bakmamak daha doğru olur ya Baktığın anda pozitif negatif fark etmez yükleniyorsun zaten

dibin dibi gibi hissedecek kadar negatifim bu aralar.Keyfim kaçık,inşallah geri gelir bir an önce

Biraz da hayat bize pozitif baksa nolur sankiiii

Başkalarının hayatına pozitif bakarken kendi hayatıma boklu ellerle takılmış gözlükten bakmak