Kaygıyı atak haline getirecek düşünce herkeste çok farklı oluyor. Benim için genelde ders, sınav, başarı düşünceleri buna sebep oluyordu. Bu akşam fark ettim ki kendimi uzun zamandır dinlememişim. Ansızın fark ettim, herhangi birinin benimle istemeyerek ya da mecbur hissettiği için konuşması beni çıldırtıyor. Yok sayması deli ediyor. Bu his o kadar güçlü ki.. Arka planı çok geniş. Gözümde aynı anda 3 4 anı canlanıyor. Sonra diyorum kendime, koruyamamışım kendimi ben. Bu leş etiketi yapıştırmışlat üstüme, kalkıp gidememişim oradan. Geçmesini beklemişim. Kıyamıyorum da kendime.. Ne kadar üzüldüğüm geliyor aklıma. Gözlerimin nasıl dolup dolup akamadığı.. Herkes için, her ortam için söylemiyorum bunu. Çoğu ortamda zaten rolümüz yoktur. Figüranlık yapıp ayrılırız. Bazen hayatımızın başrolünü çalıyorlar. Bunları birine anlatmak da iyi hissettirmiyor. Genelinin zihninden ne geçtiğini tahmin ediyor insan. Ya gerçekten sorunlu biri diyorlar, ya abartıyor diyorlar. Bütün benliğimi kendi içime hapsetmek zorundayım gibi hissettiriyorlar bazen..