Kaçıncı Terkedişin Beni ve Kaçıncı Affedişim Seni
İnsan da eskirmiş meğer.
Bir başına bırakılınca yollarda,
Taşıdığı sevda yük olurmuş omuzlarına.
Şimdi bir mevsimin en tenha yerindeyim.
Adresimi bilen, kimliğimi soran yok.
Tarifi mümkün olmayan şehirlerde yaşıyorum.
Gerçi yaşamak denir mi buna bilmiyorum.
Gün tüketiyor, nefes alıp veriyor, dolup dolup taşıyorum.
Kırılan heveslerimin parçaları kalbime batıyor.
Senden izler taşıdığı için de çıkarıp atamıyorum.
Sana bu satırları, umudumun bittiği yerden yazıyorum.
Yaşamak bir başağrısı gibi çöreklenmiş hayatıma.
Düne dair mutluluğum, yarına dair umudum yok.
Geçsin, gitsin diye izliyorum gün doğumlarını.
Senden izler taşıyor diye kaşıyorum yaralarımı.
Karşılaşmamızın ihtimali dahi yok, biliyorum.
Yine de susturamıyorum işte adını sayıklayan yanımı.
İnsan da eskirmiş meğer.
Eskitirmiş insan, saf ne kadar duygu varsa.
Bir çırpıda heba edermiş, yaşanan onca anıyı.
Onca anıyı; tekrar yaşanır sanıp, umuda sarılırmış.
Eskidik işte bak çiçeğim, eskittik bizi.
Kaç yıl geçti son tebessümün üzerinden?
Kaç bahar geçti, çiçeklenmeden?
Kaç kış geçti, üşüyüp ellerimi aramadan?
Kaçıncı küsüşüm bu sana;
Senden habersiz kaçıncı barışmam seninle.
Kaçıncı terkedişin beni
Ve kaçıncı affedişim seni...
İnsan da eskirmiş meğer, İnsan da...
Emre ÖZDEMİR
dinlemek isteyenler için link