zormuş.
annemin üzerindeki mezar toprağını düzenledim. bir elim açmak, çıkarmak istedi onu oradan; diğer elim rahat uyusun, üzerini ört dedi bir anlamda. buz gibi ankara soğuğunda üşüdüğü, geceyi yalnız geçirdiği düşüncesi çıldırma eşiğine getirse de çektiği onca acının bittiği ile rahatlama hissi geldi birden. insan annesinin vefatı için kurtuldu der mi? dermiş. ne yaşıyorum bilmiyorum ama iliklerime kadar acı hissediyorum hayatımda ilk kez.
ziyaretten sonra mezar taşı beğenmeye gittim. gri tonunda bir mermer için anne bak bu güzelmiş değil mi diyesim geldi. böyle salaklık anları kahrediyor aslında insanı. en çok bunlar koyuyor insana.
anne ve baba için "daha çok gençler, ölmezler" düşüncesi ile yaşamış olacağım ki bu denli hazırlıksız yakalanmışım sanırım. her gün gözlerimizin önünde erirken bile sonun geleceğine inanmak istememişim. zor geliyor. ölümün ağırlığı kolaymış ama yokluğunun ağırlığı büyükmüş, bunu anladım ve hiç kimse en sevdiklerinden birini kaybetmeden olgun olamıyormuş. büyüyormuş ama olgunlaşamıyormuş.
altı ay kadar bir sürede elimizden ne gelirse yaptık ancak allah'ın dediği oldu. bize kalan sadece elimizden gelen gayretin vicdanı rahatlığı oldu. kalanı zaten safi acı. allah herkese anne ve babaya şefkatle, merhametle bakabilme şansı ve yaşlandığında bakmaktan mutlu olacağı evlat versin. aile her şeymiş.
edit: imla.