bi süredir içimde bağırdığım dışımda sustuğum çok şey var. bugün son noktaydı. bugün anksiyetemi hiçbir şekilde susturamadım, kafamda 30 yılın özeti döndü durdu. daha önce anlatmayı anlaşılmayı çok denedim. tekrar uğraşmam mümkün değil. bunlar olurken izleyenler, belki farkında olmayanlar belki de sikine takmayanlar var.
neyse. saatlerdir kafamda mehmet pişkinin videosu dönüyor ezbere bilirim o kültablası aradığı anı falan. ben de içimden cenazeler kalkarken eve gelip maske yaptım tek kelime de etmedim. sözlüğe girdim intihar başlığı çarptı gözüme çünkü daha önce denediğim halde hiç bu kadar ölüme yakın hissetmemiş ve hatta hiç bu kadar vazgeçmemiştim hayattan. hatta denerken korkmuştum ama şu an zerre korkum yok. o yüzden entrysini okumak çok garip hissettirdi, konuşma tarzımız ya da hislerimiz bambaşka ama durup ben yazmışım gibi okudum.
seni anlamam mümkün değil. neden ölmek istediğini de bilmiyorum. yapma etme ya da yap falan da demeyeceğim tabii ki. sadece yalnız olmadığını bil zira ben okuyunca 2 dakika da olsa yalnız hissetmedim kendimi. teşekkür ederim.