Unutkanlık başlığını görünce aklıma geldi de
hayatımın en kötü günü diyerek adlandırdığım bir günün birkaç ay önce ikinci kez yaşanmasıyla tecrübe ettiğim bir durum.
2 sene önce bir gün durup dururken babamda garip hareketler ve tuhaf mimikler sonucu fark ettiğim, biraz sorular sorunca yakın geçmişi hatırlayamadığını hatta 2 dk önce yaptığı, söylediği hiçbir şeyi hatırlamadığını anlamamızla dehşete düştüğümüz andır. Bütün gün babamın sürekli aynı garip soruları soruşu (bana bir şey mi oldu? akşamı kıldım mı? ben uyudum mu? rüya gördüm sanki vs.) ve benim ona cevaplar vermemle sürekli göz kulak olup ne olduğunu anlayamadığımız bu durumda sabaha kadar ağlayarak yanından ayrılmadığım bir gece oldu. Sabah ezanına karşı düzeldi. Düzeldiğini 2 dk önce yaptığı şeyleri hatırlamasından anladık. O gün doktora götürdük ve yapılan tetkikler sonucunda temiz çıktı, yaşanan bu durum insanın hayatında bir kez yaşayabileceği geçici ve normal bir durum dendi. Tam 2 sene sonra aynı olay aynı şekilde tekrar yaşandı. Bu sefer ilki kadar korkmadık ve daha kısa sürede geçti. Ancak hayatında en korktuğu hastalıkların başında alzheimer gelen biri olarak bana, çok ağır gelen bir gündü hatta iki gün diyebiliriz. Umarım üçüncüsü yaşanmaz ve sevdiklerimiz bizi hep o sevdikleri şekliyle hatırlarlar...