hafıza kaybı

en çok hafızamı kaybetmek istiyorum yeni doğmuş gibitertemiz bi sayfa :d

behzat ç nin bir repliğinde babası hafıza kaybı olup olmadığını soruyor, nerde bende o şans diye cevap veriyordu amirim.. duygulandım

yıllardır bir umut insan bekliyor işte

behzat ç nin nerde bende o şans dediği durum. hakikaten nerde bizde o şans ?

artık zamanı geldi diye düşünüyorum. beynimizden insan ayıklayabilsek..

ihtiyacım var.

tam şuan olması gereken tek şey

bir de onu kaybetmeyelim.

2 yıldır istediğim durum. hafızayı kaybetsem de hiç birseyi hic kimseyi hatırlamasam.

belki de ihtiyacım olan tek şey. belki de diğer tüm ihtiyaçlarımı unutturacak tek ihtiyacım.

işin ucunda aynı hataları tekrarlayıp acı çekmek olacağı için gereksiz geliyor . iyi anıları hatırlayıp kötülerden de ders çıkarmak en iyisi .

son 3 yada 4 senem silinse fena olmaz

bu aralar bana hatırlıyor musun diye sorulan hiçbir şeyi hatırlamıyorum sanırım sonunda hafızam bana bir iyilik yapıp kendini imha ediyor.

bu aralar ihtiyaç duyduğum şey

beynin içeriğinin temizlenmesi diye bilir miyiz? bilmiyorum.. bildiğim her insan bazı dönemlerde bunu ister kısa veya uzun süreli olup olmaması çok önemli değildir sanırım şu an uzun soluklu bir hafıza kaybına ihtiyacım var bütün benliğimi kaybedip yeniden başlamak için

Beyin ameliyatı geçiren kuzenim yaşıyor bu olayı. Yüzyüze konuşurken yüzümü unutuyor mesela. Bazen günde on kere “günaydın, yeni uyandım” diyor bazen de elli kere “çıktım ameliyattan, iyiyim” diyor. Bunun yanında yaşanmamış olayları yaşadığını sandığı da oluyor. Çok tuhaf, çok zor. İyi yanları da var tabi, Adıyaman tütünü içen adam bir ay boyunca her gün yeni ameliyat olduğunu ve daha sabah sigara içtiğini sandığı için hiç sigara içmedi xd

Unutkanlık başlığını görünce aklıma geldi de hayatımın en kötü günü diyerek adlandırdığım bir günün birkaç ay önce ikinci kez yaşanmasıyla tecrübe ettiğim bir durum. 2 sene önce bir gün durup dururken babamda garip hareketler ve tuhaf mimikler sonucu fark ettiğim, biraz sorular sorunca yakın geçmişi hatırlayamadığını hatta 2 dk önce yaptığı, söylediği hiçbir şeyi hatırlamadığını anlamamızla dehşete düştüğümüz andır. Bütün gün babamın sürekli aynı garip soruları soruşu (bana bir şey mi oldu? akşamı kıldım mı? ben uyudum mu? rüya gördüm sanki vs.) ve benim ona cevaplar vermemle sürekli göz kulak olup ne olduğunu anlayamadığımız bu durumda sabaha kadar ağlayarak yanından ayrılmadığım bir gece oldu. Sabah ezanına karşı düzeldi. Düzeldiğini 2 dk önce yaptığı şeyleri hatırlamasından anladık. O gün doktora götürdük ve yapılan tetkikler sonucunda temiz çıktı, yaşanan bu durum insanın hayatında bir kez yaşayabileceği geçici ve normal bir durum dendi. Tam 2 sene sonra aynı olay aynı şekilde tekrar yaşandı. Bu sefer ilki kadar korkmadık ve daha kısa sürede geçti. Ancak hayatında en korktuğu hastalıkların başında alzheimer gelen biri olarak bana, çok ağır gelen bir gündü hatta iki gün diyebiliriz. Umarım üçüncüsü yaşanmaz ve sevdiklerimiz bizi hep o sevdikleri şekliyle hatırlarlar...