Özellikle 2. Çocuktan sonra altından ezildiğimi hissediyorum sorumluluklarımın. 
Lohusalık biteli çok oldu ama kafası bitmedi hala. 
3, 4 hatta 5 çocuğu (daha fazlasını yazmaya gönlüm elvermiyor) olan insanlar nasıl baş ediyor anlamıyorum. 
Sürekli yorgunum. Hep işim var kafam dolu. Ama o işleri sürekli bir şeyler yapmama rağmen bitiremiyorum.  Eşim destek oluyor ama  yine de kendimi yalnız hissediyorum. 
Bekarken hem anneme hem kayınvalideme uzak olayım hayatıma karışamazlar diye düşünen aklıma tüküreyim. 
Bekar, çocuksuz veya tek çocuklu insanlar  rahatça tuvalete gitmek bile bir lüks haberiniz olsun. 
Bu aslında yoktu öyle içimden geldi. 