Bir süredir hayatımın alt üst olmadan önceki zamanında yaptığım gibi okuldan üçte çıkıyorum eve dönüp uyuyorum. Hani herkes bilir, lisede okuldan çıkıp kaygısız bir şekilde akşam yemeği vaktine kadar uyunan günler olur ya işte onlar gibi. Bana biraz olsun huzurlu hissettiriyor. Sanki o zamanlarki gibi uyuyup uyanacağım, onun hesabını kontrol edeceğim neleri favlamış diye, fotoğrafına bakıp yarın onun yüzünü ve gülüşünü göreceğimi bilmenin verdiği mutlulukla uyuyacağım, sabah okula gitmek için adımlarım yarışacak, onu göreceğim ve günüm güzelleşecek, kalbim heyecandan pırpır edecek... O hiç ölmemiş, ben sevdiğimin ölebilme ihtimalini hiç bilmiyor olacağım.
Onu sevmiyorum bunu defalarca söyledim, ama onun hayatta olduğu her an onu sevdiğim her saniyeyi özlüyorum. Birine bakınca içimin ısınmasını, sevmeyi, ölümü bilmemeyi çok özlüyorum.
Sonra uyanıyorum tabi, geçiyor hepsi. Ben yaşadığım hiçbir şeyi geri alamayacağımı bilmenin yüküyle sınav kağıdı hazırlamaya okumaya falan başlıyorum. Büyümüş ama büyürken ufalmış ve ezilmiş hissediyorum.