eskisi gibi hissetmemek

çok acıtıyor. ben değişikliklere kapalı bir insanım. hayatıma giren insanların hep kalmasını isterim. yokluklarına yıllar geçse de alışamadığım oluyor. dün liseden iki kız arkadaşımla görüştüm. bir tanesi geçen yıla kadar en yakın arkadaşım dediğimdi. belki de benden kaynaklı öyle bir mesafe var ki aramızda. yan yana oturuyoruz ama sanki hiçbir şey yokmuşçasına konuşmasına katlanamadım. resmen sesini kesmek istedim. içimde tuttuklarımı söylesem ağlamaya başlayacağım. anlamayacak biliyorum da. iki yıl önce benzer bir konuşma geçmişti aramızda. sonrasında bir şey fark etmedi, bu hale gelmeyi başardık. insanlar iş ya da okul için farklı ortamlara girip yeni çevreler oluşturuyorlar. paylaşacak şeyler azalıyor, zamanla bitiyor. sanırım bunu kabullenmem gerekiyor. biri bende olduğu yerde durduğu için karşıdan da bunu beklememeliyim.