3-4 yıldır tanıdığım yakın bir arkadaşım vardı. Birlikte çok ciddi bi karar aldık ve bunu uyguladık, sonucunda başımıza tonla iş açıldı haliyle.
Bütün bunlar önemli değildi çünkü olacakları biliyorduk ve birbirimize destek olup her şeyi atlatacağız. Bu şekilde anlaşmıştık. Dışarıdan bakıldığında mükemmel bir plana ve harika bi dostluğa sahiptik. Ta kii uygulamaya geçince tepetaklak oldu her şey.
Tüm her şeyi tek başıma ben sırtlamıştım. Kendi derdim yetmiyormuş gibi onun dertlerini de yükleniyordum. Her problemi iki kişilik çözüyordum. Bunlar yetmezmiş gibi daha fazlasını isteyip duruyordu. Sanki kukla oldum o da beni parmağında oynatıyordu. Uzun bi süre bunun farkına varamadım ve tüm iplerimi eline vermiştim. Ne derse yapıyorum, rahatsız olduğu şeylerden uzak duruyorum, sevmediğim halde o istiyor diye dayanıp yapıyorum. E bi yerde artık akıllanmam gerekiyordu. Sonunda akıllandım. İplerimi tek tek almaya başladım.
Bana değişmeye başladığımı eski ben olmadığmı söyleyip duruyor, ona fenalıklar yapmışım gibi muamele görüyordum. Bi yerde birinin patlaması gerekiyordu kraliçem dayanamadı patladı. O günden beri konuşmuyoruz, açıklama yapmaya bana böyle yaptığını anlatmaya bile cesaretim yok çünkü manipülatif bi insan olduğunu anladım artık. Beni yine kandırıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Şimdi yüzünü dahi görmek istemiyorum ama aynı yerde ve okuldayız her an her dakika birlikteyiz. Ben onsuz her şeyi yapmayı öğrendim ama o bensiz yapamıyor. Aptallığım bitmedi içimden üzülüyorum hala nasıl yapacak diye. Bu aptallık beni bitirdi bitirmeye devam ediyor.