Abimle aramızda çok yaş farkı olmadığından birlikte büyüdük biz. Eskiye dönüp baktığımda her şeyim onunla.
Hem anne, baba hem en iyi arkadaş olur bana. Hiç yıkılmayacak kocaman bir dağım varmış gibi, kendimi bildim bileli her şeyde yanımda olur.
Az konuşur, öz konuşur. Öyle süslü sözler pek söyleyemez ama bir bakar anlarım neler söylemek istediğini. Çok yemek yemez, çayı çok sever. Mutsuz olduğunda uyur, mutlu olduğunda 'hadi gel smackdown yapalım' der. Beni kızdırmaya bayılır.
Gencecik ama kendi hayatından çok bizim hayatımız için çabalar. Çok düşünür, kafasına takar. Bu da beni kahreder. Ona bakınca boğazım düğümlenir. Onun omzundaki yüklerin hepsini alıp fırlatasım gelir. Sabrının tükeneceğini hissettiği an 'bu gece biraz gezek bacım.' der. O anlatır ben dinlerim, ben anlatırım o dinler. Bazen iş saatlerimiz yüzünden pek denk gelemeyiz, boş anında çalıştığım yere gelir görür gider. Hep çok şanslı hissederim bu yüzden.
Çok düşkünlükten midir, nedendir bilmiyorum ama onu çalışırken görünce bile ağlayasım gelir. Otursun bir köşede neye mutlu oluyorsa sadece onları yapsın. Yorulmasın benim abim, üzülmesin.
.
(bkz: Ne kadar duygusallaşsam da biraz bir anımızı anlatmak istedim. Küçüğüz daha, benim saçlarım çok dökülmeye başladı. Birkaç kişi de sıfıra vurursan düzelir falan dedi. Ama ben saçlarıma çok düşkünüm yani. Abim beni gaza getirdi ikimizde sıfıra vuralım bir şey olmaz falan diye. Ben ikimiz de yapacaz diye geldim bunun gazına. İlk benim saçlarımı vurduk sıfıra. O bir tel bile kesmedi. Ama nasıl ağlıyorum ben. Uzatana kadar canım çıktı ya. Bir de benim saçlarım ne güzel diye dalga geçiyor manyak.)