İç huzurumu bir şekilde sağlayan o eylem.
Dua ederken ne olursa olsun birinin beni dinlediğini biliyorum çünkü. Konuştuğumda, güldüğümde ya da üzüldüğümde bile görülmeyebiliyorum etrafımdakiler tarafından. Ancak ellerimi açtığımda, ağzımdan tek kelime dahi çıkmasa bile, tüm kelimelerimi, yakarışlarımı duyan biri var. Konuşmama gerek kalmadan beni anlayan biri. Bugün bu haliyle kabul etmediği duamın yarın çok çok daha güzeliyle beni yaşatacak biri.
Dua etmek benim hayatımda o kadar büyük bir yer kaplıyor ki. Başka bir eylem var mıdır bu kadar yer alan, bilmiyorum. Tek diyebileceğim, iyi ki. O beni tamamlayamadıklarımla yine anlar zaten.