ne yalan söyleyeyim, uyuyamama değil bu. akşam 9da çamaşırların bitmesini beklerken bi on dakika uyuyakaldım. sonra da uyandım hemen tottenham newcastle maçına bakıyodum. kalktım çamaşırları astım. yürüyüşe çıkasım geldi. saatlerdir dışarıdaydım. geldim eve bir saat oldu. hala uyumuyorum. bu uyuyamamak değil. bu uyumamayı seçmek oluyor artık.
uyusam uyurum. fiziksel hiçbir yorgunluğum yok. hem gym'e gidip hem de gece yürüyüşleri yaptığım zamanlarla alakam bile kalmadı. insan aktifken daha iyi. boşluğa bi kere girdin mi kalıyosun. hiçbir şeye zaman yok gibi geliyo. dolu dolu yaşamak lazım hayatı. ama öyle olmuyor işte. dolduracak bir şeyin olmuyor bazen. meşgul değilim. sadece tavanı izliyorum. saatlerce yapıyorum bunu her gün. sürekli bekliyorum. bir şeyleri bekliyorum. vakit öldürüyorum. ptsd gibi bişey oldum amına koyim.
that's one of the things you learn over there. in the end we are all alone and no one is coming to save you.