koca bir hayat ukde içimde. koca bir düğüm boğazımda. öyle filmlerdeki gibi yüksek bir dağa çıkıp bağrınca geçmiyor, tecrübeyle sabit. sağı solu yumruklamaksa bedene verilen acıdan başka bir şey değil.
öfkeyi doğuran bir ukde bu. yaşanmışlıklardan ziyade yaşanamamışlıkların boy gösterdiği, kırık bir camı saatlerce izletebilen bir boşluk. düşünün, hayatınız sizin isteğiniz dahilinde olmadan şekilleniyor ve sadece izlemekle yetinip müdahele dahi edemiyorsunuz. kendi hayatımda 3. şahsım ben.
artık gerçekten mucize beklemiyorum. sanırım ben değil mucize, hiçbir şey beklemiyorum. kafamın içinde verdiğim savaşın kazananı çıkmayacak.
kayra(kitap karakteri) gibi zihinsel bir ölüme sürüklendiğimi düşünüyor ve bunu istemiyorum.
'böyle bir ömür geçmez ve kimse de senle böyle bir ömür geçirmek istemez' demişti ömrümü geçirmek istediğim insan. bazı cümleler bir dağdan daha ağır olabiliyor insan hayatında.
ben bu yazıyı yazarken önümde 3 tane palmiye ağacı sağımda ise bir sokak lambası var. ben bi tahta bankta oturuyorum,
gorsel. çalan şarkı ise
core of nature.
midlake'ten. üzerimde hala kamuflaj var. dağın başında olduğum için şehir ışıkları yok ve yıldızlar harikülade şekilde göz önünde. şanslıysam 3-4 tane yakalıyorum kayanları. hiç 3-4 tane yakalayamadım.