Annemi babamdan kurtarmaya çalıştığım her gece, nankör olmakla suçlandım. Çocuktum, güçsüzdüm, koskoca kadını bir canavardan kurtarmaya çalıştım. Bir bıçakla canavara saldırılınır mıydı? Beyninizde değil midir canavar? Canavarları gerçek zannederdi çocuk, o yüzden her çocuk biraz şizofreniydi. Her çocuk deliliğin kıyılarında gezerdi, benim gibi. Bir otel odasının köşesinde gezindim ben. Orada canavar olamayacağını bilecek kadar zekiydim. Değildim! Sadece hiçbir zaman çocuk olmadım ki ben. Çünkü çocuk olsaydım, annemi kurtaramazdım. Kurtarılmaya en ihtiyacım olduğu an ise fiziksel olarak güçlü olmak zorundaydım, kimseden beni kurtarmasını beklemedim. Sadece kendim oldum. Tektim ben. Yalnız. Hiçbir şey yapmayan bir insan olarak yargılandım. Ve beni öldürmediler. Süründürdüler. Ve sadece kendim olduğum için nankör olmakla suçlandım. Suçlandım ben. Ağlamadığım için suçlandım. Susmadığım için. Koruduğum için. Annem için. Ve beni kim suçladı biliyor musunuz? Beni doğuran kadın. Onu beceren adamın ise bedeni iş gördü hep olduğu gibi. O hep sustu. Zaten canavarlar böyledirler.
Yokturlar ki.