yalnızlık..
kendimi ne zaman yalnız hissetsem buraya yazarken buluyorum, zaten öyle bir dönemde kayıt olmuştum.. Rezil, yalnız ve çaresizken aynı hisleri yaşadığımda hep geri geldim. Sırf bu ara değil bi ara çok sık geldim, ağladığımda geldim ağlamadan geldim bazen ağlamaya geldim...
Her neyse dostlarım bazen hayat böyledir yalnızken yalnızlığınızı anlatmak istersiniz çünkü yalnızken yalnızlığınızı paylaşacak tek kişi olmak biraz canımı sıkıyor. Bunları yazıyor olmak beni rahatlatıyor mu yoksa daha da dibe mi çekiyor bilmiyorum. En azından saçma sapan insanlara yazmamamı sağlayacak diye umuyorum..
Ben yeni insanlarla tanışmayı çok severim bundan sebep yakın zamanda çok kimse tanıdım, bunlardan birisi vardı ki yalnız kaybolmuş, nerede olduğunu bilmeyen ve bunun farkında olmayan. Yeni birini tanımanın bu yönünü çok seviyorum aslında kim olduklarının farkında olmayışlarını, yaşadıkları hayat yalanlarını..
Yalnızlığı seviyorum diyordu bu kişi ama dinledikçe fark ettim ki aslında çocukken yalnız bırakılmıştı. Babası gitmiş, annesi çalıştığı için ilgilenememiş, akrabaları pek sahip çıkmamıştı. Aslında hayat ona yalnızlığı aşılamış. Duygusal bi ilişki yaşamaya çalıştım bu kişiyle denedim. Başına buyruk her işi ben kucaklarım tavırlarından sanırım hiç sırtını bana yaslamaya yanaşmadı, ona kızamadım bunun için yüzüne de söyledim, sen böyle bir mücadeleye doğmuşsun dedim ama izin ver mücadelene sırt vereyim. Yok olmadı olduramadık.. Hayatım aşkı değildi açıkçası, kültürümüz benzer görgülerimiz başkaydı, onun görmediği sevgiyle dolup taşmıştım ben bazı şeyleri halletmiştim, faydam olur sandım vicdanen rahat hissetmiyordum çünkü, sanki yalnız kalması benim suçummuş gibi yalnız kalsın istemiyordum. Bi kere Çanakkale'ye gitmişti tek başına, bana çok iyi gelecek çok özlüyorum dedi. Orda okumuştu çok seviyordu, kendini bulduğu ve özgür hissettiği ilk yerdi diye düşünüyorum, umarım çok daha iyi hissedersin dedim rahat bıraktım zaten ilişkimiz o ara ayrıl barış dönemlerindeydi. Giderken bi üzüldüm keşke seni de götürseydim izin alsaydın dedi.
Geldikten sonra bir gün boynuma sarılıp iyi ki varsın seni çok seviyorum dedi, sebebini hiç bilmediğim ve çok şaşırdığım bir cümleydi çünkü birini sevebileceğini hiç düşünmediğim birisiydi uğraşsam da olmadı. Eminim ki hayatı boyunca benim gibi biriyle olmadığı için ilişkimiz sırasında şaşırmıştı varlığıma. Kızmayın egoist demeyin tanıyorum onu diyorum. Bu sarılmasını içten hissetmiştim, ondan hiçbir zaman beni sevdiği hissini almamıştım, benim için sorumluluk alıyor endişeleniyor plan yapıyordu ama sevmiyodu biliyordum. Belki de o dönem terapi aldığı gün bir farkındalık yaşamıştı neden oldu nasıl oldu bilmiyorum ama onun için çok sevinmiştim, bana değil kalbinin birine atmış olmasına çok sevinmiştim..
Bir dönem ilişkimiz bitti gibi oldu garip girift bir şeyler yaşıyoduk duygudan uzak,cinselliğe yakın. Böyle bir dönemdeyken Parkta bana Çanakkale'deki eski sevgilisinden bahsetmişti ilk kez. Takipçilerinde yoktu bakmıştım merak edip. Sonra yukarda bahsettiğim Çanakkaleye gittiği günleri yaşadık, geldiğinde merak edip tekrar baktım takipleşiyolardı.. Bunu farkedince sarılmasının pek anlamı kalmadı, belki beni aldattı ve sonrasında vicdanını rahatlattı. Çok umrumda değildi aslında yaptıkları sadece dürüst olmasını istiyodum.. ve sordum böyle bir durum var neden diye. Ortak arkadaşlarıyla karşılaştığını sonra da onunla takipleştiğini artık bazı şeylerin bittiğini öyle yalandan bir iki bir şey konuştuklarını anlattı. Gerçek doğru bilemem aldım kabul ettim.
Sonrasında bir kaç kişiyle daha görüştü genelde zengin parası olan alıp tatile götüren, yediren içiren mutlu eden. Öyle biriydi maalesef, güzel bir hayat yaşamak istiyordu ama bunu kendi gücüyle değil birinin sponsorluğunda yapmaya meyilliydi. Gerçeğini daha da öğrenince sayhımı yitirdim en başta tanıdığım güçlü yalnız kalmış her şeyi sırtlayan kıza karşı.
Şimdi ortamdan kaynaklı görüşüyoruz arada da takılıyoruz. Yeni flörtü varmış ne olur belli olmaz dedi, sanmıyorum mutlu olacağını ama umarım olur..