çaresiz hissedilen anlar

hastaneden geldikten sonra bi' yorgunluk, bitkinlik vardı üstümde, biraz uzandım. "lavaboya gidiyim de sonra da uyuyayım bari" dedim kendi kendime. yataktan kalktım, terliklerimi giydim. tam ayağa kalkacakken, anestezi etkisinden olacak ki, sol bacağımda hissizlik oldu ve bir adım atamadan olduğum yere düştüm. düşerken kolumu da komodine çarptığımdan üstündeki suyum yere düştü. odada 6 kişi kalıyoruz. kendi kendime "bi kişi de mi bağırmamı duymadı lan" dedim. sonradan gördüm ki odada kimse yokmuş, ki olsaydı da eminim bir kişinin bile gelmeyeceğine. nihayetinde bir gün uykumda yorganımın yere düştüğünü ve donduğumu gördükleri halde kıllarını bile kıpırdatmayıp akşamında, "sen nasıl uyuyosun öyle ya sabah yorganını yere düşürmüşsün hahahaha" diyip utanmadan kahkaha atarak yüzüme gülen insanlar kendileri. zar zor ayağa kalkıp tekrar adım atmaya yeltendim ama yine aynı hissizlik oldu. o kadar çaresiz, yalnız hissettim ki kendimi. olduğum yerde kalıp bağıra bağıra ağlayasım geldi, tuttum kendimi ağlamadım. düştüğümde canım hiç acımadı ama canım cidden çok acıdı.