Bir süredir vücudum acıyı değil, acı vücudumu sarıyordu.
Kokusunu ciğerlerimde hissetmeyi sevdiğim pis bir koku gibiydi acı, dozunu benim belirlediğim ve ruhumu güçlü kıldığını varsaydığım. Ateşi hissettiğinde elini ateşten, keskinliği hissettiğinde elini jiletten çeken bir kız olarak ruhumda hissetmem gerekenden fazlasını hissettiğimi zanneder ve fiziken farkı kapatmaya çalışırdım. Bu çocuk oyunlarıyla ancak egomu kandırır küçük zaferlerimi birkaç kan damlasıyla kutlardım.
Aynaya baktığımda gözlerimdeki kızın ruhundan oluk oluk kanlar akıyordu vücuduma bakmaya cesareti olamazdı. Ruhu ve vücudu birbirine karışmış hayatsız biriydim ben, ikisi birbirine yardım çığlıkları dahi atamıyorlardı; çoktan kendilerini boşvermişliğin duvarlarında ket vurmuşlardı.
Acıyla oyun olmayacağını geç anlamış bu oyunda çoktan dizlerim kanamıştı.
Asla ciğerlerimi zehirleyeceğini tahmin etmediğim kokusu, solunum yolumu yakmaya başladığında yaşadığımı hissettirirken onun da kim olduğunu hatırlatacak kadar sert bir şekilde ilerliyordu mideme doğru. Başımı döndürmeye, vücudumun dengesini bozmaya yeterdi kokusu.
Asıl güç başka bir acıyı sindirebilmekte yatıyorken karşımda, çektiği acıyı kendisine absorbe edebilen birine karşı şansım hiç yoktu.