Sürünen ruhları yakalamaya çalışan çaresiz bedenlerimiz…
…bu hayata oldukça iyi adapte olan bedenlerimizin hayatta bir türlü güçlü ve hızlı adımlarla ilerleyememiş ruhları, hızlıca fondip yapılan bir içkinin kalktığı masada kalıyordu, yerine tekrar yerleştirilen boş bardağa hapsoluyordu. Bardak her boşaldığında daha sert vuruluyordu masaya ve her vurulduğunda baskı altında kalan ruhu, dudaklarının arasından midesine tıkmaya uğraşıyordu ellerindeki bardağı kırarcasına. Mideye inen tek şey alkoldü oysa, ne eksik ne fazla.
Ruh parmaklarının arasındaki görünmez milimetrelik boşluktan kaçıyor, bardağın tabanındaki sert camdan yüzüne ağlayarak kaçamak son bakışlar atıyor masada sürünmeye devam ediyordu.
Gittikçe kayan gözler ruhunu kaybeden bir bedenin çaresizliğini ortaya sunuyordu şişeden eksilen sıvının her milimetresinde ama dinamik, komik bedenler öyle eğleniyordu ki bunu kimseye göstermiyordu.