Bu karanlık gecede bir ağacın simsiyah gölgesine sığınıp sırtımı yapraklarına dayasam kitabımı okuyabilir miydim gövdesinden? Gözlerinden izleyebilir miydim göstermek istemediklerini yüzündeki çizgileri teker teker okurken okunması günah bir kitapmış gibi? Bir elma kadar masum muydu dudakların? En çok da anlatamadıkların masumdu; kızaran yanaklarından biliyorum ruh beyazı dudaklarının aksine kendilerini belli ederlerdi, masumiyetini dile getirircesine öpüşürken dile getiremediklerini; dolandığı dilinin dişlerine dolandıramadığı cümlelerin kusurlu söz öbekleri, beynindeki nöronların dallarından kalbime doğru saplanıp senin kırgınlıklarının izlerini bende de bırakan camların ta kendisiydi. Ve her kelimesi, bir türlü okumayı beceremediğim yabancı bir dilin sözlüğünden binlerce yıl öncesinden, kökü beynine nam salan bir ağaçtan. Genlerinin mirasından filizlenen ağaçtan mesela, özellikle de hastalıklı olanlarından. Senden, söyleyemediklerinden, kendine ise söylemek istemediklerinden.