Bi beş sene falan hiç ağlamadım sonra bi gece çöktüm olduğum yere içimde ne varsa dökmeye başladım. Ağlarken kendimden korktum. Ne vardı da içimde bu kadar beni yoruyordu, kendimle deli gibi konuşuyordum ve kimseyi görmek istemiyordum. Kendime zaten anlam veremiyordum üstüne bir de o gece hiç anlam veremedim ve saatlerce sürdü ağlamam. Ara ara hıçkıra hıçkıra ara ara koca evde benden başka birisi daha varmış gibi sessizce ağlıyordum, boğazım parçalanıyor, göğüs kafesim daha da daralıyordu. Kendimi bir türlü tutamıyorum, içimde onca zamanın yorgunluğu ve kırgınlığı vardı belki de. Çok şeyler görmeye başladım. Film kopmaya başlamıştı artık ve bu durum beni daha da ürkütüyordu. Solumda duran aynada kendimle göz göze gelince halime acılı gözlerle bakıp bu ben değilim demem ve ayağa kalkıp bir şey olmamış gibi davranmam bir oldu. Rutin işlerimi yapmaya başladım ve odaya her girdiğimde orda ağlayan benle göz göze gelmek beni daha fazla yoruyordu. Kendimden bir parçamı hep bir yerlerde bırakmıştım ama bu sefer çok başkaydı, benliğimi tümüyle orada bırakmış ve başka biri olmuştum. Artık herhangi bir olay beni üzmüyor, ağlatmıyordu. O gece o aynada ki ben içimde olan tüm hislerimi almıştı.