Bu bir gerçektir. Lakin pek yerinde sayılmaz. Eni konu toplumsal cinsiyet rolleri sebebiyle "güçlü olmak zorunda" olarak yetiştirilen varlıklar olduklarından, çoğu kez ağlamak şöyle dursun duygularını, sevgisini gösterebilmek bile çoğu erkeğe yabancıdır.
Ancak insan ilişkilerinde biraz daha cömert olabilirsek bahsi geçen kalıplara takılmaksızın yaşamanın her kadın ve her erkek için çok daha konforlu olacağını düşünüyorum. Öyle ki nasıl bir erkekten sevgi/şefkat beklerken verici olması isteniyorsa, o cephe için de destek olmak, en azından O'nun için orada bir yerlerde olduğunu bilmesi, güç veriyor, öyle görüyorum.
İlla ki ağlattığım olmuştur benimde ama ömrümce omuz olmaya çalıştım birilerine, abime, hayatıma aldığım erkeklere, yakın dostlarıma.. Bu beni hiç eksiltmedi, bilakis ufak da olsa bir seylerin -iyi yönde- değiştiğini gördüm hep.
Ve ve vee anne olduğumda, olur da bir oğluşum olursa ilerde, duygularını özgürce yaşayabilecek, ağlamaktan çekinmeyecek kadar "cesur" yetiştirmek isterim O'nu. Daimi destekçisi olarak.
Edit: Son paragraf için amin.🤍
Edit2: Oğluşum az daha bekle ananla babanın çözmesi gereken azıcık bir şey kaldıı djjdjd