bunca yıllık ömrümde her zaman sabırlı bir insan olarak hiçbir zaman tahammülsüzleşmeyeceğimi düşünsem de yavaş yavaş o raddeye geldiğimi fark ediyorum bir süredir.
ömrümden ömür götüren haftaları geride bırakırken -özellikle de son birkaç hafta- büründüğüm ruh halinden nefret ettim. her şey yolundaymış gibi davranırken hiçbir zaman düzelmeyeceğini bildiğim ama umut etmekten de asla geri kalmadığım saçma bir kısır döngü içerisindeyim. çoğu şeye tahammül edemiyorum, normalde takılmayacağım detaylara sinirlenip kendimi daha da harap ediyorum içten içe.
artık bu son daha fazlasını kaldıramam dediğim her anda dayanmamı sağlayan sebepler olmasa çoktan kafayı sıyırmıştım. daha sıyırmadığımı düşünüyorum, sıyırmış da olabilirim bilemiyorum. böyle günlerde bunu ciddi ciddi düşünüyorum; "acaba hangi evrede psikolojimden şüphe edeceğim, şu anda etmeli miyim? şüphe etmemi sağlayan işaretler neler? hâlâ sağlıklı düşünebildiğimi gösteren kanıtlar neler ve yeterli miktarda mı?" diye düşünüp daha sıyırmadığıma kanaat getiriyorum.
aman öyle işte, tahammülsüzlükten konunun geldiği yere bak... işte bu yüzden entry paylaşmıyorum uzun zamandır, çünkü bi bakıyorum hiç anlatmamam gereken yerlere geliyorum hep. neyse kimsenin zahmet edip okuyacağını okuyup da umursayacağını düşünmediğim için gönderdim gitti.
not: lütfen umursamayın, öyle içimi döktüm geçti gitti.