adrian’ın yaptığı en iyi albümün nadide parçalarından birisi. yeni şarkıları da güzel ama hiçbirinin bu albümdeki tadı yok sanki. insanın ruhuna işliyor sanki. özellikle şiir kısmı.
“ve bir sabah yalnızlığın soğuk kollarında
tarifi mümkün olmayan anlatamadığın bir rüyadan sen yapayalnız uyandığında
güneş eskisi gibi öpüp seni, kirpiklerinde parlamadığında
ve temizlemediğinde artık yağmurlar kalbini
ve affedemediğinde artık Tanrı bizi
sevmediğinde
konuşmadığında
BİZ HANGİ ŞARKIYLA UYUYACAĞIZ ÇOCUK!“