şehirler arası otobüs yolculuğu

1 saat de sürse kimileri için ızdırap olan, 24 saat de çekse bazılarının hiç şikayet etmeden güle oynaya geçirdikleri yolculuk tipi. hareket saati 14:30 yazan otobüsüme beş dakika kadar gecikip 14:35 sularında koştura koştura anca yetişmiş, kan ter içinde koltuktaki yerimi almıştım. ki normalde en geç 14:25 gibi herkesin araca binmiş olması gerekir ve beklenir. şoför ve muavin ortalıkta görünmüyordu. can havliyle otobüsün etrafından dolanırken dışarıda hiçbirine rastladığımı da anımsamıyordum. on dakika daha geçmiş, öteki seferiler homurdanmaya başlamıştı. bari kalkıp şunları bulayım dedim. yedek şoförle birlikte muhteşem üçlü, birkaç metre ötede sigara tüttürüyordu. selam verip neden hâlâ yola çıkmadığımızı sordum. genç muavin tütününün dumanını burun deliklerinden sertçe savururken öfkeyle cevap verdi: -20 numaradaki kodumun yolcusunu bekliyoruz! şoförlerden biri muavinin koyduğu ünlemden soluk dahi almaksızın devam etti: +hayır yani, onca insanı bekletmeye ne hakkı var şimdi bu it oğlu itin değil mi? diğeri izmaritini ayaklarının altında ezerken: *amına koyim daha bekleyecek miyiz bu götvereni dedi. ellerimi havaya kaldırdım: ×sakin olun beyler, yirmi numaralı yolcu benim... kel şoför kısa bir afallamadan sonra babacan tavırlarla sırtımı sıvazladı: +kusura bakma yav, sana it oğlu it dedim. ×götveren de dediniz. +aldırma boşver. biz zaten böyle her boka küfrederiz, alışkanlık eheh. belki haydo'dan farksızlardı ama yol boyunca el üstünde tuttular. çay kahve ikramlarında hep bi tane fazladan kek verdiler. ben de çocuklar gibi sevindim.