Ben hep fotoğraf çekilmekten nefret eden bir insandım. Çocukluğuma dair fotoğraf sayısı zaten bir elin parmaklarını geçmez ki bebekliğim hiç yok bile. Özel günlerde de kaçardım kameradan hadi gelin bi fotoğraf çekelim dediklerinde de ısrarla ben çekerdim girmezdim kadraja. Böyle böyle geldim bu yaşlarıma. Hiçbir özel günüme ait fotoğrafım yok. Uzun bir süre bunu dert etmedim aslında ta ki bir gün bir wp grubuna alındınız bildirimine kadar. Liseden mezun olalı 2 yıl falan olmuştu lisedekiler bir wp grubu kurup görüşelim diye plan yapmaya karar vermişti. Yer gün belirlendikten sonra grupta deli gibi sohbetler dönmeye bütün arşivler dökülmeye başlandı. Galeriler resmen doldu taştı. Herkes elinde ne varsa döktü. Bir tane bile fotoğrafım düşmedi o gruba arkadaşlar. Anlatılan her olayı hatırlıyor bir çoğunun içinde bulunuyordum ama o günlerden tek bir karem çıkmadı. Resmen yoktum. Sanki hiç o sınıfta olmamış o anılara dahil olmamışım gibi. Hiç yaşamamışım gibi. O kadar üzüldüm ki anlatamam. Sonra baktım gerçekten benim hiç fotoğrafım yok doğru düzgün. Düğünlerde zorla aile fotoğrafına dahil edildiğim anlardan başka pek bi şey yok elimde. Kendime de kızamıyorum çünkü hoşlanmıyorum, poz vermeyi bilmiyorum, kendimi fotojenik bulmuyorum, kendime kızamam ki benim de suçum yok iyi hissetmiyordum kamera karşısında. Ara Güler bir belgeselinde fotoğraf zamanın durduğu tek yer demişti ya da buna benzer bi şey işte. Çok doğru. O günden sonra çok zorladım kendimi. Güzel çıkmak zorunda değilsin mükemmel pozlar vermek zorunda değilsin ama bulunduğun anı hatırlamak dönüp bakmak istiyorsan o an o zamanı durduracaksın dedim kendime. Uzun bi süre yine hoşlanamadım ama zamanla hatıra kalsın diye bir kaç kareye girmeye başladım. Şimdi selfielere falan alıştım da bi yerde durup birinin beni çekmesine yeni yeni alışıyorum :) etrafı iyice gözlüyorum kimse yoksa beni burda bi çeksene diyorum yanımdakine :)
Bu eksikliğimi yeğenimde kapatıyorum şimdi. Keratanın her anını çekiyorum ilerde arşiv yapıp sericem önüne bak halan tek günü boş geçmedi yavrum diye :) özellikle video falan çekiyorum hatta kendi sesini falan duyabilsin diye :) ben kendi zamanımı hiç durdurmadım ama onun her anını durdurmaya çalışıyorum elimden geldiğince :) bu yüzden fotoğraf benim için özel ve önemli aslında.