İnançlı olmanın gerektirdiği inanç konusu.
Bir insan nasibinin Allah'tan illa ki geleceğine, geldiğine inanıyorsa bir miktar rahatlıyor.
Siyasetten tut, aşk meşke kadar geçerli.
Ne zaman ne olacak bu halimiz bittik biz diye çöksem, kendimi nasibimi bulacağımla teselli ediyorum. Teselliden öte inanıyorum. Teslim oluyorum. Bu teslimiyet bana bir miktar huzur veriyor.
Evet en kötü senaryolar gerçek oluyor. Evet hiç de 10 yaşımda kurduğum 20'li yaşlar hayallerinin hiçbirini yaşayamadım, evet ekonomi berbat, her şey daha da kötü gidecek belli ki vesaire...
Ama işte tüm bunları düşünmek üzülmekten başka neyime yarıyor? O zaman kendime bir inanç bulmam gerekiyor. Ben de nasibe tutunuyorum. Bir nasibim olduğuna, onun da yaradandan geldiği için en güzeli olduğuna, ne yaparsam yapayım onu asla kaçırmayacağıma inanıyorum.
Bu konuya nereden girdim onu da söyleyeyim. Bir işe basvurmuştum birkaç hafta önce. Baya da hastaydım mülakatında. İşi de beğenmiştim. Olumsuz da olsa bir haber bekliyordum. Ama birkaç gün önce işin haberini bambaşka bir yerden aldım. Meğer o işe birbirimizden habersiz iki arkadaş başvurmuşuz. O'nu seçmişler. Bugün işbaşı yapmış.
O arkadaşım çok da güzel hayatını yaşayan bir arkadaşım. Gezmedigi ülke kalmadı, tek yaşıyor istediği gibi, çok güzel bir ilişkisi var, sağlıklı falan falan.
Bende ise bunlardan sadece sağlık kısmı var şükür.
Ama tüm bunlara rağmen bu olay bana üzüntü vermedi. Neden ben değil diye ağlamadım. Hırpalamadım kendimi. Neden her güzel olayı o yaşıyor demedim Nasibim başka yerdeymiş dedim.
İşte teslimiyet böyle bir huzur veriyor.