Müthiş garip şeydi paylaşmak. Belki maddi şeyleri paylaşmak anlaşılabilirdi, ne bileyim, elinde bir parça kekin olur ve arkadaşınla onu paylaşırdın ama insan derdini tasasını, fikrini zikrini neden paylaşırdı ki? Sanki dinleyen söylediklerimizden gerçekten bir parça pay almak isteyecekmiş gibi.
Feci tat kaçırıcı bir durumdu. 

Yine de insanın paylaşmaya dair bitmek tükenmek bilmeyen bir açlığı vardı, anlayamasam da kabulleniyordum bunu. Gerçek olsun olmasın, bir parça kek kadar hikayelerimizi de paylaşmaya ihtiyacımız vardı.