Ergenlik dönemimde bununla ilgili yazmıştım.
Gündüzlere tutunamıyorum
Ne vakit gözümü açsam kucağındayım karanlığın
Ne vakit gökyüzüne baksam
Fark ediyorum ki umutlarımla başbaşa kalmışım
Şiirlerim vardı tutunduğum
Sayfa,sayfa,kitap,kitap
Onlarda düştüler saatin akrebinden
Yetişemediler hayatın hızına
Bazen bir el buluyorum tutunacak
Umutla,mutlulukla,korkuyla ve titreyerek
Buldum sanıyorum ama
Yine cahilliğime kanıyorum.
Hormonlar zirve yapınca beyin fonksiyonları da nasibini alıyor tabi :d