bugün ilk defa içimden, ta yüreğimden ateş çıktığını hissettim.
o çirkin enkazdan kardelen misali çıkan minnacık canlar, nasıl savunmasızlar... ama nasıl güzeller nasıl.
onları gördükçe, ya aralarında kurtulamayan varsa diye düşünmeden edemiyorum. dokunmaya kıyamazsın pamuk tenlerine.
bir yandan onların o sakinliği, hayat doluluğu bir umut ışığı oluyor fakat o umut ışığını bu kadar bariz görebilmek için cidden karanlık olmasına gerek var mıydı?