ağlatabilir fakat,
güldüremezler seni benim gibi onlar.
ve sen, ben gelene dek bilemeyeceksin
ne kadar gülebileceğini.
mavi bir kültablasinda,
açık gri bir duman ikimizin resmi,
ve maviliğin o kadar kalıcı ki;
zaten kimse hatirlamiyor griliğimi.
herkes birbirine rakip ve ben; bırak kıskanmayı,
kendimi bile mavi yaptim,
kaybedenin kim mühim mi?
ikimiz üst üsteyken görünmeyen hangimiz,
düşünmedim ikimizin adı aynı: biz!
sadece bu yeter sandım.
ama insan; açıklanamaz bi şekilde hüzün sever.
gülmek yetemiyor,
ağladığımız anlara hep kısa geliyor.
bir gün uyandım ve anladım. sadece insanım.
kahkaha bazen,
ama bu kadar acı zaten mecbur,
sen ve ben bir sonsuzlukta mahsur,
çıkış var sanıyorsan hala,
anladığım yerde bekleyeceğim seni.
bir yolculuk için en hızlı araç: anlamak.
sen anlayana kadar, sessiz, sakin
ve şikayet etmeden beklerken,
başka renk görsem de,
vazgeçmeyeceğim senden