Yıllardır benim koruyucum olur kendisi. Kendimi güvende ve rahat hissetmediğim her alanda sosyal anksiyete atağım sayesinde ordan ayrılmam gerektiğini fark ediyorum, evime yada kendimi güvende hissettiğim alana sığındığım zaman tamam işte bütün problem bu kadarmış diyorum. Ortamı terk edemeyeceğim zaman ne kadar süredir derin nefes almadığıma dikkat ediyorum, gözlerimi kapatıp derin derin nefes alıp kendime küçük bi alan yaratıyorum.
Önceleri mücadele ediyordum doktorum ilaçla destekledi daha sonrasında nasıl başa çıkacağımı onunla nasıl barışacağımı öğretti. İnsan "hastalığını" sever mi? Ben seviyorum.