sosyal anksiyete

Toplumla iletişime geçilen ve değerlendirilmeyle karşı karşıla kalan kişilerin, mesela bir sözlü sınav durumunda, neredeyse her zaman yoğun bir korku ve kaygı duyma durumudur. Aynı zamanda kişiler, insanlar karşısında konuşmaktan korkar. (Çocuklarda şiddetli ağlamalar ve bağırmalar ve çırpınmalar olarak gözlenebilir.) Bu durum altı ay ve daha uzun gözlenebilir ve kişinin gündelik yaşamını olumsuz anlamda etkiler. Ek olarak bu durum herhangi bir toplumsal-kültürel durumla ve herhangi bir psikolojik, fizyolojik, ilaç/madde kullanımıyla alakasız olmalıdır. Aslında, bazı teorilere göre kendini gerçekleştiren bir kehanet durumu söz konusudur.

Doğru başlık bu mu bilmiyorum. Arkadaş ortamımda en dışa dönük karakterim. Konuşkan, atılgan vs. Ama bu sadece tanıdığım insanların yanındayken bu şekilde. Yeni insanlarla tanışmak, sohbet etmek hiç bana göre değil. Kendimce çok sebebim var. Bunları düşünmeden duramıyorum. Bazen ciddi zarar veriyor bana. Örneğin ilk kez gördüğüm kişi bana bakarken sadece kusurlarıma odaklanıyor, cümlelerimdeki anlam bozukluklarını kafasında tekrar ediyor ya da ben konuşurken kıyafetimle çantamın uyumsuzluğunu düşünüyor gibi hissediyorum. Buna aşağılık kompleksi mi, özgüvensizlik mi deniyor bilmiyorum. Belki de sadece kendimi “tanınmayı hak edecek” bulmuyorum. Bunları neden şimdi düşündüm. Lise arkadaşımla aynı üniversitedeyiz. Bir kulübün tanışma etkinliği var. Beraber gidecektik ama o gelemiyor. Kafamda ölçtüm biçtim tek gitsem nelerle karşılaşırım diye. İnanıyorum ki rahatsız hissedeceğim. Kendimi tanıdığım için rahatlıkla gitmemem daha iyi diyorum. Bu durum hoşuma gitmese de sağlıksız bir günden daha iyi.

Kalıtsal hastalığı olmayan kişilerin bu terimi kullanmasından ölesiye nefret ediyorum. Muayene olmadan, hastalığın tanımına uyduğunuz için sosyal anksiyetem var demek aptallığın daniskasıdır başka birşey değil. Çekingen ve utangaç birey olmak utanç kaynağı değildir ayrıca karşınızdaki kişi sizi daha da küçük görmesine sebebiyet verirsiniz.

Yıllardır benim koruyucum olur kendisi. Kendimi güvende ve rahat hissetmediğim her alanda sosyal anksiyete atağım sayesinde ordan ayrılmam gerektiğini fark ediyorum, evime yada kendimi güvende hissettiğim alana sığındığım zaman tamam işte bütün problem bu kadarmış diyorum. Ortamı terk edemeyeceğim zaman ne kadar süredir derin nefes almadığıma dikkat ediyorum, gözlerimi kapatıp derin derin nefes alıp kendime küçük bi alan yaratıyorum. Önceleri mücadele ediyordum doktorum ilaçla destekledi daha sonrasında nasıl başa çıkacağımı onunla nasıl barışacağımı öğretti. İnsan "hastalığını" sever mi? Ben seviyorum.

Asla sosyal anksiyetesi olan biri değilim gittiğim yerde hemen arkadaş edinir insanlara da kendimi sevdiririm bu doğal akış içerisinde olur ama yarın bi kongre var kısmen önemli sayılabilecek bi kongre. Bi arkadaşımla gidicektik ama o gelmeyecekmiş şimdi tek başıma olmanın verdiği strese girdim sanırım napıcam nereye oturcam ya yanlış yere oturursam ya yanlış bişi yaparsam diye ödüm kopuyo sakin olamıyorum imdat eğer sosyal anksiyetesi olan insanlar her zaman böyleyseler allah onlara kolaylık versin çünkü bu iyi hissettiren bişi değil heyecandan uyuyamamak gibi bişi de değil ysşam standartımı düşürüyo şu anda mesela uyuyamıyorum sabah 7 de kalkmam lazım offf

(#4610470) entryde dendiği gibi normalde sosyal anksiyetem yok hatta bazen patavatsız bile olabiliyorum ancak akademik bir içerik taşıdığında sözlü telaffuz etmekten endişe ediyorum. bazen bu endişemi aşıp eyleme geçiyorum. chat imkanı varsa bu tantana hiç yaşanmıyor.