Çok garip bir şey bu gerçekten. Neden bilmiyorum bu başlığa pek entry girilmemiş. Belki de insanlarımızın genelde cesaret edemediği bir durumdur yeni bir başlangıç yapmak.
Üniversite için Kayseri'den Eskişehir'e gittim. Şehir yapısı,insanları,ortamı bambaşka.
Tam 2 ay oldu gideli ve 2 aydır tonla psikolojik tahlil yaptım. Gittiğim yerleri kendi şehrimdeki yerlere benzetip alışmaya,özlemimi hafifletmeye çalışmak şaşırdığım mevzulardan biriydi.Kötü bir olay olduğunda eve gelip ağlayarak anneme sarılamamak,tanıdığın hiçbir yüz olmaması vs. bunlar ise en zor yanları.
Memleketten giderken burayı göme göme bitiremiyordum ama gelmek için ip çektim şu 2 ayda.
Şairlerin neden hep memleket hasreti yazdığını çok net anladım. İnsanlarından nefret de etsen,sana yaşattığı kötü anılar da olsa insanın evi neresiyse orayı öyle özlüyor ki...
2
Yaşadığım şehirler. İstanbul. Çorum. Tekirdağ. Denizli. Kocaeli. Ankara. Çanakkale (3 ay). Çanakkale hariç diğerlerinde seneyi doldurmuşumdur. Alışmak ilkte zor sonrasında kolay gelir. Ama en sonunda İstanbul'uma Bağcılara dönerim. Önemli olan yalnızken nasıl olduğun. Öyle durumda bile başa çıkıyorsan. Nerenin neresinde olduğunun önemi yok. - fakiir 25.11.2022 00:36:00 |#4485331
2
Kesinlikle yalnızlığın alışmakta önemli bi rolü var. Zorluyor insanı. Hele de başlarda sorununu yaşadığın gariplikleri vs. anlatacak kimse olmaması. Alışılıyor tabiki. 2 ay oldu memlekete dönünce bi afalladım,Eskişehir 2. Evim olmuş resmen - ludovico 25.11.2022 00:40:22 |#4485332
2
Olur öyle. Bı de güzel yerdesin. İnsan bazen bulunduğu yeri terk etmeli. Eskişehir güzeldir tadını çıkar. Her insandan tanırsın üni de mükemmel bir hayat tecrübesi. 4 sene sonra kimseye güvenmemen gerektiğini anlarsın. Sen tadını çıkarmaya bak. - fakiir 25.11.2022 00:42:24 |#4485334