yeni bir şehre alışmak

evet oldukça zordur. çoğumuzun üniversite yıllarında hayata ilk kez kendimizin adım attığı bi durumdur belki de. zamanla alışılır, sevilir. üstesinden gelinmeyecek hiçbir şey yoktur.

alışması çok zor olur diye düşünmüştüm ama aşırı kolay oldu ya küçük şehir olmasininda etkisi var ama insanlarina bile çok çabuk alıştım yaşadığım şehirden bile daha çabuk alıştım

tam alısıcam diyorum her haftasonu memleke geliyorum:d

özgür hissettirir.

başta çok özgür hissettiriyor yeni hayat, yeni aşk, yeni düzen vs vs derken bi anda eskiyi nasıl özlediğini fark ediyorsun hele bi de bıraktığın yer gerçekten özelse depresyona sürüklüyor insanı

alıştığını sanıp, her gece benim burda ne işim var mk deme durumu

34 bz. alışamadım. aşılmayacağım da. bu kalabalık midemi bulandırıyor. bitsede gitsek moduna girdim.

geleli 3sene oldu ve tatillerde vs. geri gitmek için gün sayıyorum. halbuki memleketimden de baya baya geride bir şehir olmasına rağmen

Tamda buna ihtiyacım var. Herkesten, her şeyden uzak tek başıma başka bir şehir istiyorum ya ben

1 ay oldu, koca istanbula sığamadım

3 ay oldu, izmire bayıldım. pek evde de durmuyorum ama biraz daha çevre istiyorum, bir de gece gelen çıt sesine tilki gibi kulak dikip uyanmasam on numara olacak.

bazen zor bazen kolaydır. şehre göre değişir. bir de mevzubahis alışmayı ne açıdan ele aldığınıza göre… istanbul’un ilçelerini de bir şehir olarak ele alıyorum: bazı ilçelere bazı semtlere alışmak çok kolayken bazı ilçelere alışmak hiç de kolay olmuyor. bunu o ilçenin yerleşim şekli, mimari yapısı, kendi sakinleri, kullanıcıları, geçici ziyaretçileri, toplu taşıması, mekanları vs çok etkiliyor. misal beşiktaş bence çok kolay alışılabilecek bi ilçe, beyoğlu bazı yerleri bana karışık gelse de yine kolay alışılabilecek bi ilçe. üsküdar hakeza öyle. ancak ismini vermek istemediğim bazı dinleyiciler pardon ilçeler hiç de öyle olmuyor. ne kadar vakit geçirirsen geçir ya benimseyemiyorsun, ya alışamıyorsun ya da ikisi birden. beni en çok etkileyen de yerleşim şekli ve toplu taşıması oluyor sanırım. öyle işte. yine gece gece bommboş bir entry. buraya kadar okuduysan çak bi beşlik.

Çok garip bir şey bu gerçekten. Neden bilmiyorum bu başlığa pek entry girilmemiş. Belki de insanlarımızın genelde cesaret edemediği bir durumdur yeni bir başlangıç yapmak. Üniversite için Kayseri'den Eskişehir'e gittim. Şehir yapısı,insanları,ortamı bambaşka. Tam 2 ay oldu gideli ve 2 aydır tonla psikolojik tahlil yaptım. Gittiğim yerleri kendi şehrimdeki yerlere benzetip alışmaya,özlemimi hafifletmeye çalışmak şaşırdığım mevzulardan biriydi.Kötü bir olay olduğunda eve gelip ağlayarak anneme sarılamamak,tanıdığın hiçbir yüz olmaması vs. bunlar ise en zor yanları. Memleketten giderken burayı göme göme bitiremiyordum ama gelmek için ip çektim şu 2 ayda. Şairlerin neden hep memleket hasreti yazdığını çok net anladım. İnsanlarından nefret de etsen,sana yaşattığı kötü anılar da olsa insanın evi neresiyse orayı öyle özlüyor ki...

Bir nevi sıfırlanma gibi bir şey bu. Uzun soluklu bir kpss sürecinin ardından atandım ve yeni bir hayat kurmak için yeni şehrime taşındım, yeni işime başladım, yeni öğrencilerimle tanıştım, her şey o kadar yeni ve yabancı ki hala benim için. Özgürlüğü tatmak da yeni, bir sürü sorumlulukla uğraşmak da. Bilmediğin bir şehri sokak sokak gezmek ne kadar güzelse o şehirde seni tanıyan kimsenin olmaması da bir o kadar üzücü. Yardıma ihtiyacın olduğunda arayacak kimsenin olmaması da ayrı kırıcı. İnsanın büyüdüğünü gerçekten hissetmesi için deneyimlemesi gereken bir durum...