İnsan bütün hüzünlerini üstüme yük gibi bırakıyorlarmış gibi hissediyorum. Ağırlığında eziliyorum.
Hüzün konusunda ben de ne anasının gözüyümdür tamam ama, bak gece yarısına gelmiş sabahın altısından beri ciğerim çıkmış çalışcam diye, derdim bire bin arıyorsun e ayrıldık sevgilimle. Canım kardeşim o hüzünlü ses tonunla benimle paylaştığın tüm o duygusal ağırlık böğrüme çöktü. Hani umursamaz asosyaldim ben, b*k öyleyim. Bilirsiniz ki eylem başına eklenen b*k eki onu negatifleştirir. E noldu şimdi tatlı tatlı uyumaya çalışacaktım. Tamam biliyorum yine uyuyamayacaktım ama şimdi hüzünlü sinirli bir garip halde uyumaya çalışacağım. Bu reva mı bana? Bu arada senin gözünden dökülen her damlaya kurban olayım. Canım ciğerim, hayatında hiç ayrılık acısı yaşamamış biri olarak beni niye sezen aksu gitme şarkısı vurgusunda kasıp kavurdun şimdi. Ayırca ayrılık acısı çekmememim temel sebep; ilk bulduğum insanla toksik bir şekilde hiç ayrılmamazcasına bağlanmaktan değil, o taraklara hiç bez götürmemekle sağladığım bir başarıdır. Höff gece gece anlamsız ucu bir yere bağlanmayan binlerce cümle kurmak istiyorum ki başardım bence... Bu keyifsiz yazarın bu gece söylemek istedikleri bunlar. Söylenecek çok sözüm varda çok genç hissediyorum. Hapislerde çürümeyeyim diye de/da yı yanlış ayırıyorum bazen, çoğunlukla anlamasınlar ne düşündüğümü diye. Hüzün sinirle boğdum şuan, hüzünlü hüzünlü uyuyamayacaktım. Şimdi sinirli sinirli, sizi de gerdiysem buraya okumamışsınızdır artık bence. He okuduysan güzel kardeşim kusura bakma. Ama zaten okumadıysan kusura bakılcak herhangi bir durum yok ortada. Saygılar sevgiler...